بیماریهای غیرواگیر، قاتل جهانی هستند
خراسان رضوی سال هاست که بیماریهای غیرواگیر (NCDs) در سراسر جهان درحال افزایش هستند و کشورهای جهان برای افزایش درک خود از بیماریهای غیرواگیر تلاش می کنند تا راهبردهای مدیریت (کنترل و بهبود خدمات در سطح مراقبت های اولیه) آنرا توسعه دهند.
به نقل از ویفروم، افزایش موارد بیماریهای غیرواگیر در سراسر جهان سبب شده تا این بیماری در فقیرترین کشورها بعنوان اولویت بهداشت عمومی قرار گیرد. خیلی از بیماریهای مزمن، مانند بیماریهای قلبی عروقی، دیابت، بیماریهای مزمن تنفسی ازجمله آسم و تعدادی از سرطان ها با دارو قابل کنترل هستند و بوسیله سیستم های بهداشتی اولیه قوی می توانند عمر را بالا برند. با این وجود، خیلی از افراد مبتلا به بیماریهای غیر واگیر در کشورهای کم درآمد برای تشخیص زودهنگام، موثر و دسترسی به داروهای مورد نیاز خود تلاش می کنند.
هزینه بیشتر و دسترسی کمتر، موضوعی مهم دراین زمینه است. نتایج بررسی در بیش از ۴۰ کشور نشان داده است که دسترسی به داروهای عمومی برای درمان بیماریهای مزمن در بخش دولتی و خصوصی، بطور کلی از داروهای بیماریهای حاد دشوارتر است. قیمت این داروها در خیلی از کشورها بسیار بالاتر از قیمت های واقعی است در نتیجه بیماران با مشکلاتی مواجهند و اگر دولت ها بتوانند داروهای باکیفیت را با قیمتی مقرون به صرفه تهیه کنند، بدیهی است که این امکان را برای بسط خدمات و درمان برای بخش وسیع تری از مردم ایجاد خواهند کرد.
راه حل تدارکات تجمیعی به دنبال تجمیع تقاضای بازار و افزایش شفافیت تقاضاست. این امر می تواند تولیدکنندگان را برای ورود آسان به بازار و خریداران را از قدرت مذاکره بیشتر برای اطمینان از کیفیت و تضمین عرضه با قیمت مناسب برخوردار کند. در اصل، خرید یکپارچه می تواند هزینه های معاملات را کاهش داده، بازارهای تجزیه شده را تجمیع کرده و امکان جمع آوری دقیق تر اطلاعات بازار را فراهم آورد.
تعدادی از طرح های تدارکاتی تجمیعی، دسترسی به داروهای بیماری هایی مانند ایدز یا اچ آی وی (HIV، AIDS) و مالاریا را خصوصاً در کشورهای با درآمد پایین و متوسط بهبود بخشیده است. بعنوان مثال، مکانیزم تدارکات جمع آوری شده از طرف صندوق جهانی تنها در سال ۲۰۱۹، حدود یک میلیارد دلار سفارش را مدیریت و خدمات رسانی به ۶۳ کشور جهان و ۱۷۴ میلیون دلار صرفه جویی در هزینه های درمان و تشخیص بیماری هایی مانند ایدز و مالاریا شده است اما بهبود دسترسی به داروهای NCD آسان نیست و داروهای بسیار بیشتری برای بیماریهای غیرواگیر (به استثنای سرطان) و تولیدکنندگان بیشتری نیاز است.
رقابت در سطح جهانی و منطقه ای می تواند قیمت ها را کاهش و کارآیی را افزایش دهد اما وقتی به تعداد تولیدکنندگان ثبت شده در کشورها نگاه می کنید، ساختار بازار تغییر می کند. برای تعدادی از داروها، تولیدکننده بسیار و برای برخی تولیدکننده اندک ثبت شده اند. در نهایت، بازار به دلیلهای متفاوتی (مرتبط با تقاضای محلی و ظرفیت و سیاست های خرید) درحال شکست است و به راهکارهای مختلف نیاز است که از کشوری به کشور دیگر تغییر می کند. تدارکات دسته جمعی داروهای NCD نیز به سبب کمبود منابع گرفتار مشکل می شود.
گردهم آوردن بازارها به این معناست که دولت ها یا اهداکنندگان می توانند بوسیله کوپن یا برنامه های تلفن همراه به خرید داروهای افراد فقیر یا فاقد بیمه کمک کنند. سازمان ها نیز می توانند بر رعایت و توانمندسازی اعضاء خود جهت استفاده از مدل جدید با دانش و ابزار کمک کنند.
شایان ذکر است که راه حل این چالش ها در زمان طولانی، مقیاس بزرگ و بخش دولتی و خصوصی نتیجه می دهد.
About Author
